دوره، سه ساله راهنمایی دختران
زهره وفایی- تبریز
آموزش کودکان امروزه درراس تمامی برنامه های اجتماعی – اقتصادی – فرهنگی و حتی سیاسی و نظامی کشورها و دولت های جهان قرار دارد. کودکان بعنوان سرمایه های واقعی یک کشور و بعنوان وارثان اصلی آن سزاوار این همه ارزش دهی میباشند .
متاسفانه در برخی از کشورها و زیرسایه برخی از سیاست های نه چندان انسانی وعادلانه، کودکان بواسطه همین طریقه آموزش مورد بمباران های اطلاعاتی غلط و درنتیجه آسیمیله شدن قرار میگیرند.
دورنگاهداشتن کودکان ازآموزش زبان مادری خود که تنها درچند کشوربه تعداد انگشتهای یک دست حتی، صورت می پذیرد، شاید ناعادلانه ترین اعمال بی عدالتی در خصوص کودکان آن محدوده باشد .
اهمیتی که آموزش به زبان مادری دارای آن است به حدی محرز و غیر قابل انکار میباشد که حتی مباحثه و مذاکره در خصوص آن نیز امروزه به صفر تقلیل یافته است چرا که این امر، امری کاملا طبیعی و حقی کاملا مسلم و روشی کاملا مقرر به حساب می آید و در میان موضوعات مراکز بین المللـــــــی به ردیف موضوعات(غیر قابل مباحثه) قرار گرفته است.
متاسفانه کودکان ترک ایران در ردیف اولین کودکان جهان قرار دارند که مجبورند به زبانی غیر از زبان مادری خود آموزش را شروع نمایند .
لطمه ای که کودکان معصوم و بی خبر این مرز و بوم از این رهگذر تحمل نموده اند و دیده اند بر هیچکس پوشیده نیست .
برای تصور میزان غیر معقول بودن این شروع کافی است چهل کودک شش ساله فارسی زبان را در نظر بگیریم که در یک کلاس اول جمع شده و مجبورند با زبان آموزشی و آموزش، کلا به زبان فرانسه شروع نمایند .
